2 Kasım 2013 Cumartesi

31 Ekim 2013 Perşembe



İçim sönmüş bir yıldız benim.
Hala yanıyor...

Buse Karaayak

20 Ekim 2013 Pazar





Belki de ellerim, ellerine kavuşamadığı için bu kadar soğuk bunca zamandır...


Buse Karaayak

18 Ekim 2013 Cuma

Uyku öncesi Sen özlemi




Bazı geceler bir kitap olursun sen ve ben okurum seni bir solukta, kendimi okurmuşcasına.

Buse KARAAYAK

8 Eylül 2013 Pazar

Nefes Nefese



Gördüğünde zaman durmuş gibi hissediyorsan birini, ve bu aşksa.
Gördüğümde nefes almayı bile unuttuğum birine sahibim şimdi.
...
Peki ben neyim?
Aşık mı ölü mü?


Buse Karaayak

22 Ağustos 2013 Perşembe

6 Ağustos 2013 Salı

ZAMANIN DIŞINDA KALANLAR

Akışına bıraktığım bir şey var ortada. Ama göz önünde olmayan bir şey aynı zamanda bu.  Anlamsızlıkların, ıssızlıkların ortasında bir şey. Süregelişine karşı çıkmadığım ama gelişine de razı olmadığım.
...
Takip etmem için bırakılmış ekmek kırıntıları var. Ama yürümek istemiyorum. Kırıntıların verdiği hüzün çok büyük. Ve bırakılmışlığın geride...

Yalnız değilim artık. Ben varım bende. Yeni keşfettiğim bir ben. Oysa ki alışmıştım yalnızlığın o yosun tutmuş yüzüne. Yalnızlığıyla ayakta duran biriydim ki ben yanında birini hissetmek farklı.. Çok farklı...
İki şey arasında kalmaktan o kadar yoruldum ki. Karar verememekten. İki çizgi arasında gidip gelmekten. 
Siyah mı beyaz mı? Gökyüzü mü deniz mi yoksa? 
Ölüm mü yaşam mı? 
Olasılıklar çok. Yollar çok. Gidecek insan yok. Kalmak mı gitmek mi belki de?
Biri olmaktan o kadar sıkıldım ki. Biri olup, kriterlere göre düzenlenmekten. Sınırları olan insanların, bana sınır koymalarından, sınırsızca, nerede duracaklarını bilmeden, üzerime gelmelerinden.
Hiç bir şey olmak istemiyorum. Yada hiç bir şey olmak istiyorum zaman zaman. 
Hiçbir yerde, hiçliğin orta yerinde, bir hiç gibi buluyorum kendimi zaman zamanda. 
Sıra dışı bir hikayenin sıradan bir karakteriyim. 
Satırlarda ruhunu tanımlayamayan. 
Zamanın boşluklarını dolduran sadece. 
Zaman geçmek bilmiyor ve ben tükeniyorum gittikçe. Kelimeler bitiyor, ve sayfalar tükeniyor sonra. 
Enerjimi çalıyor birileri ve ben satıyorum ruhumu, acılarıma ilaç olacak birine. 
Kalan bir şey yok artık. 
Zaman dışında her şey tükendi.


BUSE KARAAYAK

25 Temmuz 2013 Perşembe

TOPRAĞA DÜŞEN


“Geç oldu, yat uyu artık.” diyorum...
Yat uyu ve artık bitsin. Bitmeli yani. Acıtıyor çünkü. Çok acıtıyor. Batıyor cam kırıkları derime, ta en derinime. Kanıyor yaralarım, al beni ve sar yaralarımı. Yalvarırım. Alev alev yanıyor ruhum. Al beni, ve ne yaparsan yap.
Dağıldım, paramparça oldum. Dilinden dökülen sözler, deldi geçti beni, sanki benimmişlercesine. 
Binlerce gece ağladım, akan gözyaşlarım sel oldu, boğdu bu yalnız ruhumu.
Bu sokaklar... Bir başıma dolaştığım bu sokaklar, toprak kokuyor şimdi, sen kokuyor.
Çırılçıplak bir geceye doğdum yine, biraz karanlık, biraz kanlı...
Ruhum bedenimden çıkıp, soyundu yağmura.Yağmur yağıyor, düşüyor kirli avuçlarıma. Yağmur yağıyor her yere. Bu gece en çok da benim gözlerime...

Buse KARAAYAK

17 Temmuz 2013 Çarşamba

Kirpiklerini Kapatma


Hüznüm boğarken geceyi
Yine asaletiyle.

Kıvrımlarında yakışmayan bir acı vardı dudaklarının
Koyu kahverengi bir acı.
Asilliğine dem vurmuşken bardağım
Kah dolar kah boşalırdı
Derinliğine gözlerinin.

Soyun hadi gecenin toprak kokan yağmurlarına.
Şehvetine yenik düş yine.
Aç bu bedeni kendine.
Kabuk bağlamış yaralara mensup bu bedeni.
Kilitlerine kilit kattığım….

Hüznü al. Koy bir köşeye.
Asilce kanat yaralarımı.

Kanat ve git hadi!

Buse KARAAYAK

7 Temmuz 2013 Pazar

...







Her gece başımı yastığa koyduğumda, kendimi asıyorum, hayallerime. 
Ve her sabah, kendi mezarıma uyanıyorum, tekrar tekrar.



Buse KARAAYAK

4 Temmuz 2013 Perşembe

Bazen Aşk...


Bakamıyorken yüzüne, ezberlemekti yüz hatlarını...Bazen aşk.
Ve sevemiyorken doya doya birini, özlemekti her şeyiyle.
Kendini, onu düşünürken bulmaktı, kendinden çok.



Buse Karaayak

2 Temmuz 2013 Salı

#MADIMAK

"Bazen sadece bir damla su olmak istersin. Yanan bir ateşe. Çünkü bazen, hala duyarsın gece yarılarında, yalnız kalbinde, kulaklarında ateşler içinde çığlıkları." 

BUSE KARAAYAK

29 Haziran 2013 Cumartesi





Bedeninin bıraktığı izdir hala akılda kalan, bedenimde kalan.
Ciğerlerinin çektiği dumanı bile kıskanırken bir zaman.
Bir sigara daha yak bu gece.
Esaretinin bitişi şerefine.




BUSE KARAAYAK

25 Haziran 2013 Salı

SİNESTEZYA – JEFFREY MOORE


Bu ay okuduğum bir diğer kitap olan Sinestezya, 2008 April Yayıncılık çıkışlı bir Jeffrey Moore kitabıdır. Kitap sinestezi dünyasına açılan bir kapı gibi. Daha önce hiç duymadığım bir rahatsızlık olan sinestezi konusunda bilgi sahibi olmamı sağladı. Hatta kitabı okurken sinestezinin ne olduğunu ve neden kaynaklandığını merak edip, araştırdım.

 Sinestezya Yunanca "aynı anda" "birlikte" anlamına gelen -sin öneki ile "duyu" anlamına gelen -estezis kökünün birleşiminden türemiş olan bir sözcükmüş. Bu sözcük sinir bilimsel bir rahatsızlığı tanımlayıp, algılanan bir duyunun diğer duyu organlarında hissedilecekleri tetiklemesi anlamına geliyor. En sık görülen türü seslerin sinestezik kişini zihninde renk cümbüşü yaratması şeklinde. 
Yalnız bu sinestezya, sanatsal metafor kullanımıyla karıştırılmamalıdır. Her ne kadar ünlü bestecilerin ve diğer sanatçıların bir kısmında sinestezya var idiyse de, sinestezi tamamıyla istem dışıdır; nörolojik bir hastalıktır ve bu çok ilginç! 

Kitaba geri dönersek, kitabevinde dolaşırken rastgele buldum. Almayı planladığım ve ya daha önce duyduğum bir kitap değildi. Raftan elime aldım ve kapağını inceledim, arkasını okudum.




Bu arada kapağı muhteşem tek kelimeyle. Kitabı okuduğum süre boyunca kapağını her inceleyişimde başka bir rengin, başka bir nesnenin,başka bir sembolün farkına vardım. İlginç bir çizim. Ve çok hoş. Cıvıl cıvıl.






Arka kapakta yazanlar ise insanı kitabı okumaya davet ediyor.

“…Kimi için ‘E’ harfi yeşildir örneğin. Bazısına göre ‘R’ nin tiz bir sesi vardır ya da ‘5’ sayısı sarı renktir, ‘Fa’ notası çikolata tadındadır. Sinestezi bazı araştırmacılar tarafından ‘hastalık’ olarak kabul edilirken, bazılarına göre mucize, hatta mistik bir insan yeteneğidir. İşin ilginç yanı, sineztezikler çoğu zaman farklılıklarının farkında değildir...”



Kitabımız beş karakter üzerinden kurgulanıyor. Zekasıyla uçlarda dolaşan ‘NB’ Noel Burun, yeteneği ve sahip olduğu sineztesinin ona yaptığı etkilerin ele alınışı, sempatisi ve annesine olan bağlılığı ve şefkati ile gönüllere taht kuruyor bence. Kendisindeki neredeyse sınırsız hafıza ve zekaya rağmen annesinin ironik ve trajik bir şekilde Alzheimer a yakalanmış olması çok üzücü. Noel’in, üç sinestezik arkadaşı, aktör ve hedonist bir yazar olan ‘NXB’ Norval Xavier Blaquiére, insanda çocuk izlenimi veren ‘JJ’ Jean-Jacques Jr. ve geçmişini unutmaya çalışan , eski oyuncu Samira Darwish ile annesi Stella Burun‘un Alzheimer’ına çare aramalarının, Noel ve Norval’ın sıra dışı dostluğunun, 4 sinesteziğin günlüklerinin bilim adamı Dr. Vorta’nın notlarıyla harmanlandığı, felsefi düşünceden binbir gece masallarına, zihnin sırlarından hayatın kimyasına, sinesteziden Alzheimer’a uzanan sıra dışı bir eser.


Notların uzunluğunun göz korkutuculuğu ve günlük kısımlarıyla yer yer sıkıcı hale gelen akış bir yerde insanı okumayı bırakmaya zorluyor ki bende bir süre bıraktım kitabı elimden. Ama sonunu çok merak ettiğim için okumaya devam etmeye karar verdim.

Yazar, Proust’a, Rimsky-Korsakov’a, Scriabin’e, Rimbaud’a, Baudelaire’e değiniyor.
“…fa majör, Rimsky-Korsakov için yeşildi, Scriabin içinse mor.”

“…Baudelaire ise Çoklukta Birlik adlı şiirinde sinestezisinden şu şekilde bahseder: ‘Bir derini bir karanlık birlik içinde/ Aydınlık kadar sonsuz, gece kadar geniş/ Uzaktan söyleşen uzun yankılar gibi/ Renkler, sesler, kokular karışır birbirine.’ Kötülük Çiçekleri’ndeyse, asla unutulmayacak o sözleri söyler: ‘Bin yaşında bir adamdan daha fazla anıya sahibim.’...”

“Fizikçi Richard Feynmann da şöyle söylemişti: ‘Denklemlerdeki rakamları renkli görüyorum ve bunun nedenini bilmiyorum. Konuşurken Jakhe ve Emde’nin kitaplarındaki Bessel fonksiyonlarının karmakarışık resimlerini görüyorum; güneş yanığı renkte j’ler, mor-mavi karışımı n’ler ve koyu kahverengi x’ler havada uçuşuyor. Bütün bunların öğrencilere nasıl göründüğünü merak ediyorum.”
Sayfa 9.

Eser edebi anlamda bir ağırlık taşımasından ziyade, ilginç konusu ve karakterlerin hayat hikayeleriyle beni kendine çekti. Kitap, aklımda iz bırakan kitaplar arasında yer almıyor ama bana yeni şeyler öğreten, benim mucize olarak yorumladığım bir şeyin başkasına nasıl bir işkence olabileceğinin farkına varmamı sağladı.
Yazar umut vaat eden bir yazar.Arka kapakta da dediği gibi Adam Fawer esintileri taşıyor.
Eserde amarant izleri çokça karşımıza çıkıyor. Kitabın başından beri NB’de etkilerini görebileceğimiz amarant, kitabın satırlarını da okuyucuyu da ister istemez etkisi altına alıyor.

Kitaptan satırlar;
*Noel kitapta sinestezisini “Ben hiçbir zaman hiçbir şeye ulaşamayacak bir insan grubuna dahilim. Bu kadar basit. Güzel şeyler üretmeye, güzel keşifler yapmaya çalışan, ama bir türlü beceremeyen bir insan grubuna. Yazdığım her satır başka satırları, başka yazarların benimkinden daha güzel satırlarını anımsatıyor. Yaptığım her resim ya da yazdığım her şarkı benden daha iyi ressamların benimkilerden daha iyi tabloların, benden daha iyi bestecilerin benimkilerden daha iyi şarkılarını çağrıştırıyor. Yaptığım her bilimsel keşif daha önce yapılmış oluyor. Asla giremeyeceğim kapıları çalıp durmaktan uzun zaman önce vazgeçtim ben.” diye anlatıyor.


*“Issız bir sokakta
Korku ve dehşetle yürüyen,
Sadece bir kez geri dönüp bakan,
Ve bir daha başını çevirmeyen biri gibi.
Çünkü biliyor ki,
Dehşetli bir iblis
Neredeyse ensesinde
Kendisini takip ediyor.
-Coledrige, İhtiyar Denizcinin Ezgisi

….

Bazen saklanacak bir kuytu, sessizce gözyaşı dökebileceğin bir yer arıyorsun. Bir filin ölme zamanı gelmişse ne yapar? Tek başına ormanın derinliklerine yürür. Bazen ben de öyle yaptığımı hissediyorum; ormanı her halükarda bulabileceğimi varsayıyorum.”


*“İçimdeki her şey öyle boş, öyle gri ve kuru ki. Beynim anıları ve umudu dışarıya sızdırıyor. Tamamen gri! Sanki suyun altındayım; karanlık ve bulanık suların.”
STELLA BURUN’UN GÜNLÜĞÜNDEN

BUSE KARAAYAK

21 Haziran 2013 Cuma


Başım çok kalabalık.
Yüreğim ise yapayalnız.

BUSE KARAAYAK

18 Haziran 2013 Salı

Varolduğun sürece varsın


...
Bazen keşke diyorum, alıp başımı uzaklara gidebilsem. Omuzlarım yalnız başımı taşısa, umursamazlıkla. İnsanlığın o ağır korkularını, suçluluklarını, günlük endişelerini atabilsem omuzlarımdan. Ezilmesem ön yargıların bencilliklerin altında...

Belki özgür olabilseydik biz insanlar, bu kırılması imkansız zincirlerin altında yaşamanın absürt olduğunun farkına varırdık. 
Bu doğuştan sahip olduğumuz boyunduruktan kurtulmaya çalışırdık. 
En azından çabalardık değil mi? Bunu kabullenmiş olmak, bu şekilde yaşamak, buna alışmak daha kötü değil mi?! 
Alışkanlıklarımızdan vazgeçemediğimiz için bu haldeyiz. 
Doğru veya yanlış olsa da alıştıklarımızdan vazgeçmiyoruz.  
Tembel, düşünmeye bile ihtiyaç duymadan yaşayanlar var aramızda.
Değil sorgulamak bir şeyleri, ne olduklarını anlamaya bile çalışmıyor insanlar. 
...
Dedikleri gibi insanoğlunun en büyük düşmanı kendisi gerçekten. 
“Diğerleri ne der, ne düşünür?” diye düşünmekten başka bir halt için kullanmadıkları beyinlerine acıyorum. 
Başkalarına göre yaşamaya çalışanları anlamıyorum gerçekten.
...
Sen, sen isen bundan kime ne?! 
Kendin olamadıktan sonra, insan olmuşsun ne yazar? 
...
Başkalarını taklit ederek yaşamak neye yarar? Ruhunu da taklit edebiliyor musun?
Kendinle baş başa kaldığında mutsuzluğunu görmezden gelebiliyor musun? 
Kendi kendini mutsuz ediyor olduğun, hem de bunu başkaları ne der diye yaptığın için, suçluluk duygusu çökmüyor mu üzerine?
...
Yollar var yollar, beynimizin kıvrımlarında. 
Gidebileceğin yollar, seçebileceğin olasılıklar var. 
Hapsetmenin ne anlamı var benliğini.
...

Yürü hadi, git gidebildiğin yere kadar.

Düşün hadi, düşün varolduğun ve varolabileceğin kadar.

Buse Karaayak

14 Haziran 2013 Cuma


KIRMIZI PAZARTESİ – GABRİEL GARCİA MARQUEZ

Bu incecik kitabın beni bu kadar derinden etkileyeceğini tahmin etmezdim. Bu tarz kitaplara hep bir ön yargıyla yaklaşırım aslında. Yani kitabın sonunun başından söylendiği kitaplara.Gerçekleşmesi kesin bir şeyi engelleyememek insanı sinir eder.Bu kitapta engellenemeyen bir ölümü konu ediniyor.
Dedim ya sonu başından belli diye bu durum kitaba duyduğum heyecanı azalttı ama kitabı biraz okuyunca kaptırıyor insan kendini Kırmızı Pazartesi’ye.
Kitabın rahatsız edici noktaları karakter fazlalığı ve isim problemi. İspanyolca isimlerin akılda kalıcılığının zayıflığı ve karakter sayısının “kim kimdi?” demek zorunda bırakan çokluğu.
Zayıf bulduğum yönlerine rağmen kitap mükemmel derecede güzel yazılmış bence. Yazarın kalemi kitaba dair önyargılarımı sildi attı.
Tabi yine de hakim olamadım kendime. Niye kimse engel olmuyor diye delirdim. 
Herkesin engellemek için bir şey yapabileceği ama kimsenin hiç bir şey yapmadığı bir durum var ortada. Ve bu insanı deli ediyor.
Kitap 1981 de yayımlanmış bir Gabriel Garcia Marquez kitabıdır. 
Konusunu basite indirgersek bir namus cinayeti diyebiliriz. Romanın kahramanı Santiago Nasar’ın ölümü, ölümüne kadar olan süreç ve kasaba halkının bu cinayetteki etkileri sayfaları dolduruyor.

“Kırmızı Pazartesi, yalnızca bir cinayetin arka planını değil, bir halkın ortak davranış biçimlerinin portresini de çiziyor. Böylece, sonuna dek ilgiyle okuyacağınız bu kısa ve ölümsüz roman, bir toplumsal ruhçözümü niteliği de kazanmış oluyor.”


Buse KARAAYAK

7 Haziran 2013 Cuma

DİREN!

Her ne kadar yandaş medyanın çizgi filmlerine maruz kalmış olsak da hepimiz er ya da geç duyduk onları. Hatta yaşadık bazılarımız.
Üç maymunu oynayanların elinde maymun olmamız bekleniyor. Aptal yerine konuyoruz yani. Ama değiliz. Değiller.

“Peki nedir bu direniş kardeşim?” diyenler var ki bu da bir kazanımdır. Ne olduğunu bilmediğin bir şey hakkında konuşamazsın. Konuşulmayan bir şey susturulmuş kafaların sonucudur ki bunu hiçbirimiz istemeyiz herhalde.

Neyin kavgası bu?
Üç beş ağacın kavgasıymış öyle diyor birileri. Bu başkaldırının altındaki nedeni göremeyen kör zihniyetliler diyor öyle. Terörist diyorlar onlara. Oh olsun diyorlar.
Kör zihniyet işte... Altın semeri de olsa eşek yine eşek...
Ama kimi kesimin kafası karıştı. Aslında hepimizin kafası allak bullak... Kimi her kafadan bir ses çıkmasından kimi biber gazından.








Fotoğraflar düştü internete... Önce kitap okuyan, polislere de okutan insanlar vardı o fotoğraflarda... 











Sonraları bir vahşet fotoğraflandı... İster arbede de... İster yapılan zulüm de... Şiddet yada... Orantısız güç belki de. Olan yine çapulculara oldu.





Ama iki ağaç nasılsa, yerine yüz tane dikerler nasıl olsa değil mi?!






Bütün bunların tek iyi yanı o gençlerin söktürtmedikleri ağaçların gölgesinde nefes almalarını hatta kendi çabalarıyla kütüphane bile yapmış olduklarını görmüş olmamızdır.





Bütün bunların arasında halkın bir bütün olması, dayanışmasıdır, gözlerimizi yaşartan, gaz bombası değil...


 Farklı kesimlerden, farklı inançlardan, farklı düşüncelerden insanların birbirine omuz verdiğini görmüş olmamız. Hatta bir Fenerbahçe taraftarının Galatasaray taraftarına limon vermiş olması bile bir umuttur.
Umudu olan bir insanı öldüremezsin.
Umut insanı hayatta tutandır.
Geleceğin umutları, şimdi o meydanda, Taksimde, Barış Meydanında, Gündoğdu’da.


Direniş her yerde. Her şehirde,her meydanda, her zihinde.
Diren çünkü direndiğin kadar kazanırsın.
Üç beş ağaç değil. Hayattır mücadele etmemizin sebebi. Hayır demek, karşı çıkmak, bir şeyler söyleyebilmektir. Bugüne kadar yapılanları dökmektir bir bir ortaya ki demokratik rejimlerde çoktan yapılmış olması gereken bir şeydir bu. Gerekliliklerini bile yerine getiremeyen, getirmeyen rejimlerin sonu genelde aynı olur. Halkına bu şekilde davranan padişah bozuntularının (ki padişah onuru,asaleti sizde ne arar!) sonu da.

Yalnız şunu da unutmamak lazım ki haklıyken haksız duruma düşme olayı da var bütün bunların dışında.
Yaptığımız bir yanlış hareket bütün haklı davaları düşürebilir.
O yüzden şunu unutmamalıyız meydanlarda demokrasi, adalet savaşı veriyoruz. Savaş çıkarmak, zarara ziyana neden olmak değil niyetimiz. Bu her iki taraf için geçerli, hatta bütün taraflar içinde.
Yaptıklarımız, yaptıklarınız, sizi toplumun bağrına da basar, toplumun sizi ötekileştirmesine de neden olur.

Burada maksat doğru olanı yapmak, doğruyu bilmeyene doğruyu öğretmektir. Yanlışı devam ettirmekte ısrar eden içinse yapılacak bir şey yoktur artık, o vaka kayıp vakadır.


Buse Karaayak

31 Mayıs 2013 Cuma

Direniş!


Direnişin sembolü haline gelmiş gençler.
Biber gazının hedefi.
Çiçekler soluyor. Çiçekler ölüyor. 
Su verilmeli onlara tazyikli değil, bir damla da yeter. 
İnsanlık mı aramalı insanlarda? 
Satılmış her karış toprağı memleketimin. 
Satılmış her bir insanı memleketimin. 
Kesiyorlar. Elimizi. Dilimizi. Ormanlarımızı. 
Susturuyorlar. Astırıyorlar.
İçiniz rahat. 
Ya vicdanınız? O rahat mı bari. 
Saldır hadi. Durma! Vur. 
Ama bugün bana savurduğun o tekmeler yarın senin hayatına vurulacak olan darbelerdir. 
Yanlışlarının farkına varmak için çok geç olacak bir gün.
Hepimiz bir ormanız. Ve kanıyor yaralarımız.
Dallarını kırdığın o ağaçlar gün gelir uçurumun kenarında senin tutunacağın bir el olur.
"Yaşamak bir ağaç gibi tek ve hür 
Ve bir orman gibi kardeşçesine!"




Buse Karaayak

24 Mayıs 2013 Cuma

Hadi şerefe! Ama hangi şeref'e?


Tek derdimiz aldığımız alkoldü zaten. 
Oh mis! İnsanlara konuşacak yeni malzeme de verildiğine göre, ne Reyhanlı kalır yarına ne de alınan canların bedeli. Tebrikler! Kutlamak için iki tek  atarsınız artık. 
Hadi şerefe! Ama hangi şeref'e?


Buse Karaayak


İçimde bir sıkıntı var, anlamlandıramadığım. 
Çok halsizim. Çok mutsuzum. Çok eksiğim. 
Ve nedenini bilmiyorum. 
....
Bir şeylerin bittiğini hissediyorum ama dile getirmeye korkuyorum.
...
İçimde bir boşluk var, adlandıramadığım. 
Çok boş. Çok karanlık. Çok büyük. 
Ve nedenini bile bilmiyorum.
...
Bir şeylerin sonuna geldiğimi hissediyorum ama hayatımın sonuna gelmiş olmaktan korkuyorum...


Buse Karaayak

18 Mayıs 2013 Cumartesi

Çok kişilikli, kirli varlığıma


Titriyordu yüreğim, tıpkı ellerim gibi. Korkuyordu çocukluğumun o masum yüreğindeki küçük kuş. O’na  “Sakin ol ben burdayım” demek istiyorum ama bende korkuyorum. Daha önce hiç korkmadığım kadar. Daha kendimi bile korkmadığıma inandıramamışken, O’nu nasıl ikna edebilirim?
Kaybetmekten korkuyorum, kendimi. Kazanmasından korkuyorum, karanlık taraflarımın bu savaşı. Evet. Evet bu bir savaş. Ama ben kimim bu savaşta? Neyim? Piyon mu, şah mı?

...

Karanlık, kötü tarafın yıkılmaz, yenilmez komutanı...
İyilerin iyiliği için kötüleri yok eden ‘kanatlı’  bir iyilik meleği...
Zulme uğrayan küçük insancıklarım yada ben...
Kıskançlığına yenik düşen bir tüccarım. Hep daha, daha fazlasını istiyorum. Karşılığında ruhumu takas ediyorum şeytanla.
Güçlü bi komutanım, askerim şimdi ben.
Yenilmez, bir ölümsüzüm.
Küçük , yalnız bir çocuğum.
Umutsuzca ölümün ayaklarına gelmesini bekleyen bir hastayım.
Zayıflığını belli etmemek için ağlamayan biriyim ben bugün.
Kim bilir belki yarın acımasızca başkalarının gözyaşlarından, acılarından beslenen bir yaratık olurum.

...

Dün, bugün ve yarın, ben kimim?
Bir yanım cesur bir kahramanken, diğer yanım cephe gerisinde saklanan bir korkak.
Korkuyor, içimdeki küçük çocuk korkuyor.
Savaşmaktan değil, ölmekten hiç  değil.
Yaşamaktan, yaşamaya çalışırken yaralanmaktan korkuyor.
Kim olduğunu bilmemekten korkuyor yüreğimdeki küçük kuş.
Karanlık tarafım kazanırsa, karanlıkta kalmaktan.
Aydınlık tarafım kazanırsa, kendisininde, içimde karanlık bir nokta olduğunu fark etmemden korkuyor.
Bana mı ağlıyor bu gökyüzü?
Bu çok kişilikli, kirli varlığıma mı?
Tanrılar halime üzüldüklerinden mi döküyorlar gözyaşlarını, bu yağmurlarla.
Her yer ıslak, her yerde bir toprak kokusu.

...

Yağmur  damlalarını hissediyorum yüzümde, kokuyu duyuyorum, sesleri de, ama burada değilim sanki şu an yada hiçbir yerde değilim sanki her an.
Hem her yerdeyim hem de hiçbir yerdeyim. 

Buse Karaayak

12 Mayıs 2013 Pazar


Bir yerde, birileri ölüyor, ama neden ölüyor?
Bir yerde, birileri ellerini onlarca insanın kanına buluyor, ama neden?
Koşuyor, düşüyor. Kanıyor, ölüyor.
İnsanlar ölüyor, baş sağlığı diliyor geçiyoruz, sonra?
Sonra ne oluyor?
Hiç birşey. 
Gerisi toprak. Gerisi teferruat.
Acı oluyor, acı gidiyor, yürek sızlıyor. 
Bir yerde , birileri canından oluyor. 
Bir yerde, biz de  canımızdan oluyoruz. 
Bir yerde, buna göz yumuyoruz ama, sıradakinin biz olmayacağımız nereden belli?

Buse Karaayak